February 28, 2019
February 27, 2019
ਕਫ਼ਨ ਦੀ ਸੇਜ਼
î˺é¿È Á¾Ü òÆ ïÅç ÔË À¹Ô
ÚÆÕ», ÁòÅ÷» Üç î˺ ÁÅêä¶ Õîð¶ ÇòÚ ìËáÆ àÆ.òÆ. ò¶Ö ðÔÆ ÃÆÍ À¹Ô À¹Ú¾Æ-À¹Ú¾Æ ð¯ä
çÆÁ» ÁòÅ÷» “êñÆ÷ îËéÈ¿ Û¾â Ççú……... î˺
éÔÄ ÕðéÅ ÇÂÔ êÅêÍ” êð À¹ÃçÆ Ã¾Ã À¹Ãù
ìÅÔ¯º ëó ØóÆà ն Ø𯺠վã ðÔÆ ÃÆ å¶ À¹¾ÚÆ-À¹¾ÚÆ ÇÂÔ ÕÇÔ ðÔÆ ÃÆ, “î˺ éÔÄ Ü¿îä ç¶äÆ åÆÜÆ èÆ... î˺ù ÇÂÕ î¹¿âÅ ÚÅÔÆçÅ
ÇÜÔóÅ ÃÅⶠêÇðòÅð ç¶ ò¿ô éÈ¿ Á¾×¶ òèÅ Ãն͔ î˺ Üç À¹Ô ÁòÅ÷ ùä Õ¶ ×ñÆ ÇòÚ ÁÅÂÆ å» À¹ÃçÆ Ã¾Ã À¹Ãù À¹Ú¾Æ-À¹Ú¾Æ ×Åñ»
Õ¾ã ðÔÆ ÃÆÍ ÁÅñ¶-ç¹ÁÅñ¶ Öó¶ À¹Ãù ÃîÞÅÀ¹ä çÆ Õ¯Çôô Õð ðÔ¶ ÃÆ ÇÕ Á¾Ü-Õ¾ñ· çÆÁ»
Õ¹óÆÁ» ÇâÁ» éÅñ¯º ò¾è î»-Çêú çÅ éÅî ð¯ôé ÕðçÆÁ» ÔéÍ îËù À¹¾æ¶ ÖóÅ ç¶Ö Õ¶ ÜÅä
ñÂÆ ÇÕÔÅÍ î˺ æ¯óÅ ÇÜÔÅ î¹óÆ êð î¶ðÅ ÇèÁÅé Ôܶ òÆ À¹Ã ò¾ñ ÔÆ ÃÆÍ À¹Ãç¶ ÕÇÔä ‘å¶ òÆ Ã¾Ã é¶ ÔÃêåÅñ ÜÅ Õ¶ À¹ÃçÆ èÆ çÅ À¹ÃçÆ Õ¹¾Ö ÇòÚ
ÔÆ Õåñ ÕðòÅ Çç¾åÅÍ ÇÜÃù Ôܶ ç¹éÆÁÅ ÇòÚ ÔÆ ÁÅÀ¹äÅ éÃÆì éÔÄ ÃÆ Ô¯ÇÂÁÅ À¹Ãù À¹ÃçÆ
çÅçÆ é¶ À¹ÃçÆ î» çÆ Õ¹¾Ö ÇòÚ ÔÆ îðòÅ Çç¾åÅÍ ÇÜà ì¾ÚÆ ù ë¹¾ñ» ç¶ ÞÈñ¶ À¹¾å¶
êÅÀ¹äÅ ÚÅÔÆçÅ ÃÆ À¹ÃçÆ çÅçÆ é¶ À¹Ãù Õøé çÆ Ã¶÷ å¶ êÅ Çç¾åÅÍ
ÇÃîðé (ìƶܶ¶îÃÆ-åÆÜÅ
ÃËî)
February 26, 2019
February 23, 2019
February 22, 2019
February 21, 2019
February 20, 2019
खिडक़ी वाली सीट
एक बार एक पिता अपनेे 22 साल के बेटे के साथ स्टेशन पर पहुंचा। ट्रेन में जाकर बैठे तो पिता से बेटे ने अजीब-सी ज़िद की। लडक़ा कह रहा था,"मुझे विंडो सीट पर बैठना है...मुझे विंडो सीट पर बैठना है।"
जो लोग आस-पास बैठे थे वे हैरत सेे उन्हें देख रहे थे। बेटे को पिता ने कहा,"जरूर बैठो" और पिता बेटे की बगल वाली सीट पर बैठ गया। सामने वाली महिला अपने परिवार के साथ बैठी थी और वह 22 साल के लडक़े की बातें सुन रही थी और मन ही मन कुछ सोच रही थी। ऐसा लग रहा था जैसे उसका मन हो कि पिता से कुछ पूछे। परन्तु उसे सही समय नहीं मिल रहा था। सभी अपनी जगह पर बैठ गए और कुछ समय बाद ट्रेन चल पड़ी।
वह लडक़ा अजीब-सी हरकतें करने लगा। उसने अपने पिता से कहा,"देखो पिता जी! गाडिय़ां पीछे छूट रही हैं।" पिता चुप... बेटा फिर बोला,"पापा देखो... पेड़ भी पीछे छूट रहे हैं।" पिता फिर चुप... वह महिला बहुत कुछ मन ही मन सोचती जा रही थी। वह कुछ देर बाद फिर बोला,"पापा देखो ना... बादल भी पीछे छूट रहे हैं।" महिला को उस लडक़े की बात गहरी सोच में डालती जा रही थी। वह सोच रही थी कि हो सकता है बाप-बेटा आपस में मज़ाक कर रहे हों। कुछ देर बाद उस महिला ने अपने बैग में से कुछ खाने के लिए निकाला, और जो सामने वाले व्यक्ति थे, उनको ऑफर किया,"आप भी कुछ लीजीए।" इस सब के बीच उस महिला ने सोचा कि यहीं सही समय है उस लडक़े के पिता से उसके बारे में बात करने का। आखिर उसने पूछ ही लिया,"एक बात कहूँ भाई साहिब, अगर आप बुरा न माने, आप अपने बेटे को कहीं दिखा क्यों नहीं लेते? एक अच्छे डॉक्टर हैं जिन्हें मैं जानती हूँ। अगर आप कहें तो मैं आपकी बात करवा दूँ।" अब जो लडक़े के पिता ने कहा, वह कारा ध्यान देने लायक है। उन्होंने कहा,"इसे डॉक्टर को ही दिखा कर आ रहे हैं। यह बचपन से ही अंधा था। आज ही इसे आँखें मिली हैं।"
यह छोटी-सी कहानी बहुत बड़ी बात सिखाती है कि दुनिया में हर किसी की अपनी कहानी होती है। जरूरी नहीं कि जो हम सोचते हैं वही उसकी कहानी हो।
जैनब (बीवोक-सैम दूसरा)
जो लोग आस-पास बैठे थे वे हैरत सेे उन्हें देख रहे थे। बेटे को पिता ने कहा,"जरूर बैठो" और पिता बेटे की बगल वाली सीट पर बैठ गया। सामने वाली महिला अपने परिवार के साथ बैठी थी और वह 22 साल के लडक़े की बातें सुन रही थी और मन ही मन कुछ सोच रही थी। ऐसा लग रहा था जैसे उसका मन हो कि पिता से कुछ पूछे। परन्तु उसे सही समय नहीं मिल रहा था। सभी अपनी जगह पर बैठ गए और कुछ समय बाद ट्रेन चल पड़ी।
वह लडक़ा अजीब-सी हरकतें करने लगा। उसने अपने पिता से कहा,"देखो पिता जी! गाडिय़ां पीछे छूट रही हैं।" पिता चुप... बेटा फिर बोला,"पापा देखो... पेड़ भी पीछे छूट रहे हैं।" पिता फिर चुप... वह महिला बहुत कुछ मन ही मन सोचती जा रही थी। वह कुछ देर बाद फिर बोला,"पापा देखो ना... बादल भी पीछे छूट रहे हैं।" महिला को उस लडक़े की बात गहरी सोच में डालती जा रही थी। वह सोच रही थी कि हो सकता है बाप-बेटा आपस में मज़ाक कर रहे हों। कुछ देर बाद उस महिला ने अपने बैग में से कुछ खाने के लिए निकाला, और जो सामने वाले व्यक्ति थे, उनको ऑफर किया,"आप भी कुछ लीजीए।" इस सब के बीच उस महिला ने सोचा कि यहीं सही समय है उस लडक़े के पिता से उसके बारे में बात करने का। आखिर उसने पूछ ही लिया,"एक बात कहूँ भाई साहिब, अगर आप बुरा न माने, आप अपने बेटे को कहीं दिखा क्यों नहीं लेते? एक अच्छे डॉक्टर हैं जिन्हें मैं जानती हूँ। अगर आप कहें तो मैं आपकी बात करवा दूँ।" अब जो लडक़े के पिता ने कहा, वह कारा ध्यान देने लायक है। उन्होंने कहा,"इसे डॉक्टर को ही दिखा कर आ रहे हैं। यह बचपन से ही अंधा था। आज ही इसे आँखें मिली हैं।"
यह छोटी-सी कहानी बहुत बड़ी बात सिखाती है कि दुनिया में हर किसी की अपनी कहानी होती है। जरूरी नहीं कि जो हम सोचते हैं वही उसकी कहानी हो।
जैनब (बीवोक-सैम दूसरा)
February 18, 2019
ਮਾਂ ਕੋਲ ਵਾਪਸੀ
ਵੱਡੇ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਬੋਝ ਤੇ ਆਪਣੀ ਮਨ ਪਸੰਦ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰੋ ਦੂਜੇ ਜਾਣਾ ਆਮ ਗੱਲ ਹੈ। ਰੋਜ਼ ਕਿੰਨੀ ਹੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆ ਕੰਮ ਧੰਦੇ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਥਾਂ ਤੋ ਦੂਸਰੀ ਥਾਂ ਸਫਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਈਆ ਨੂੰ ਤਾਂ ਦੂਸਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾ ਕੇ ਵੱਸਣਾ ਹੀ ਪੈਦਾ ਹੈ। ਕੁੱਝ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਮੇਰਾ ਵੀ ਹੈ। ਸ਼ਹਿਰ ਜਲੰਧਰ ਦੀ ਨਮਯਾ ਰਹਿੰਦੀ ਚੰਡੀਗੜ ਸੀ, ਕਿਉੰਕਿ ਸਵਾਲ ਉਸਦੀ ਨੌਕਰੀ ਦਾ ਸੀ। ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਕੰਮ ਮੁਕਾ ਕੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ 6-7 ਵਜੇ ਚੱਲਣ ਤੇ ਸੋਮਵਾਰ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਬੀਤਾ ਕੇ ਮੁੜ 6-7 ਵਜੇ ਹੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋ ਦੂਰ ਚੱਲੇ ਜਾਣਾ। ਨਮਯਾ ਦੇ ਘਰ ਇੱਕਲੀ ਮਾਂ ਰੋਸ਼ਨੀ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਸੀ। ਨਮਯਾ ਕਈ ਵਾਰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਚੰਡੀਗੜ ਹੀ ਰਹਿ ਲੈਣ ਪਰ ਹਰ ਵਾਰੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਹੀ ਜਵਾਬ ਹੁੰਦਾ “ਮੈਨੂੰ ਤਾ ਇੱਥੇ ਜਲੰਧਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰੌਣਕ ਲੱਭਦੀ ਹੈ””। ਚੰਡੀਗੜ ਵਿੱਚ ਜਿਆਦਾ ਲੋਕ ਤੇ ਸਹੂਲਤਾਂ ਹੋਣਗੀਆ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹ ਉਜੜਿਆ ਸ਼ਹਿਰ ਆ। ਮੈ ਇੱਥੇ ਰੋਜ਼ ਕਿੰਨੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਆ, ਆਸ ਪਾਸ ਦਿਆ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕਰਦੀ ਆ, ਸਿਲਾਈ ਕਢਾਈ ਕਰਦੀ ਆ, ਮੇਰਾ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੰਘਦਾ “। ਗੱਲ ਵੀ ਸਹੀ ਸੀ। ਜਦੋ ਇੱਕ-ਦੋ ਵਾਰ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨਮਯਾ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਗਈ ਸੀ ਤਾ ਨਮਯਾ ਤਾਂ ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ,ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਘਰ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਕੱਢਦੀ।
ਇਸ ਵਾਰ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਪਰ ਨਮਯਾ ਕੋਲੋ ਘਰ ਨਾ ਜਾ ਹੋਇਆ। ਕਦੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ‘ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਅਤੇ ਘਰ ਜਾਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਅਗਲੇ ਹਫਤੇ ਤੱਕ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ। ਇੱਕ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਨ ਸੀ। ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਕੰਮ ਦੀ ਥਕਾਨ ਸੀ ਤੇ ਕੁੱਝ ਅਫਸਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਕੰਮ ਕਰਲੋ ਪਰ ਅਫਸਰ ਤਾਂ ਅਫਸਰ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਕ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਗਲਤੀ ਤੇ ਡਾਂਟਣ ਦਾ। ਦਿਮਾਗ ਇੰਨਾ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਤਾ ਨਹੀ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਕਰੇ। ਕੁੱਝ ਨਹੀ ਸੋਚਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬਸਤੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਜੋੜੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਤੇ ਨਮਯਾ ਘਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ । ਚਿੰਤਾ, ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਬਸਤੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਈ। ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਦੋ ਬਾਰੀ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਢੱਲਦੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਉਸਦਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੀਦ ਕੋਲ ਚੱਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਬਸ ਦੀ ਹਿਲ-ਜੁਲ ਤੇ ਝਟਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਅੱਧ ਸੁੱਤੇ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਅੱਖ ਖੋਲੀ ਤੇ ਸੀਟ ਤੇ ਸੁੱਟੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆਂ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਮਾਂ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਮਯਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਹੀ ਨਹੀੰ ਕਿ ਉਹ ਆ ਰਹੀ ਆ। ਜਦੋ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਮਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸ਼ਬਦ ਇਹੀ ਸੀ “ਧੀਏ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਹੀ ਜਾ””। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਨਮਯਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ‘’ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਕੁੱਝ ਨਹੀ ਦੱਸਣਾ। ਅੱਜ ਸਿੱਧਾ ਮਿਲਾਂਗੀ। ਉਸਨੇ ਗੱਲ ਦਾ ਗੋਲ-ਮੋਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੋਨ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਉਸਦੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਖਤਮ ਹੋਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆ, ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਫੈਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਸਮਾਂ ਬੀਤਣ ਨਾਲ ਠੰਢੀ ਹੋਈ ਹਵਾ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਹਵਾ ਦਾ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਬਦਲਣ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਰਣ ਸੀ,ਜਿਉਂ –ਜਿਉਂ ਬੱਸ ਅੱਗੇ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਉਸਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਖੂਸ਼ਬੂ ਵੀ ਆਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦੀ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨਾਲ ਹੋਈ ਖਿੱਟ-ਪਿੱਟ ਸੀ। ਅਖੀਰ ਕਰੀਬ ਨੌਂ ਵਜੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ । ਜਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਝੁੱਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਵੈਟਰ ਬੁਣਦੀ ਮਾਂ ਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਨਮਯਾ ਨੂੰ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤੇ ਉਸਦੀਆ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਮੁੱਕ ਗਈਆਂ। ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਮਾਵਾਂ-ਧੀਆਂ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਭਾਵੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਮਯਾ ਦੇ ਆਉਣ ਬਾਰੇ ਨਹੀੰ ਸੀ ਪਤਾ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਅੱਜ ਸ਼ਬਜੀ ਉਹੀ ਬਣੀ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਨਮਯਾ ਦੀ ਮਨ-ਪਸੰਦ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੁੱਕ ਗਈ ਪਰ ਗੱਲਾਂ ਨਾ ਮੁੱਕੀਆਂ। ਅਗਲਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੁਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਸਵੈਟਰ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਕੋਈ ਪਿੰਨੀਆਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਠੰਡ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੁੜ ਚੰਡੀਗੜ ਆਉਣ ਵੇਲੇ ਨਮਯਾ ਕੋਲ ਇੱਕ ਦੀ ਜਗਾ ਦੋ ਬਸਤੇ, ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਤਾਜ਼ਗੀ ਤੇ ਮਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਸਾਰਾ ਪਿਆਰ ਸੀ। ਪਰ ਚਿੰਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀੰ ਸੀ। ਨਮਯਾ ਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮਾਂ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਤੇਹ ਤੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਡੀਗੜ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਸਫ਼ਰ ਹੀ ਅਸਲੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਵਾਪਸੀ ਸੀ ਕਿਉੰਕਿ ਨਮਯਾ ਦਾ ਧਿਆਨ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਵੱਲ ਸੀ।
ਅਸੀਮ ਕੁਮਾਰ (BAJMC IV Sem)
ਇਸ ਵਾਰ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਹੋ ਗਏ ਪਰ ਨਮਯਾ ਕੋਲੋ ਘਰ ਨਾ ਜਾ ਹੋਇਆ। ਕਦੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ‘ਤੇ ਕਦੇ ਕੋਈ ਅਤੇ ਘਰ ਜਾਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਅਗਲੇ ਹਫਤੇ ਤੱਕ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ। ਇੱਕ ਸ਼ਨੀਵਾਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਨ ਸੀ। ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਕੰਮ ਦੀ ਥਕਾਨ ਸੀ ਤੇ ਕੁੱਝ ਅਫਸਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਿਲੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਕੰਮ ਕਰਲੋ ਪਰ ਅਫਸਰ ਤਾਂ ਅਫਸਰ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੱਕ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੀ ਗਲਤੀ ਤੇ ਡਾਂਟਣ ਦਾ। ਦਿਮਾਗ ਇੰਨਾ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਤਾ ਨਹੀ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਕਿ ਕੀ ਕਰੇ। ਕੁੱਝ ਨਹੀ ਸੋਚਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬਸਤੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਜੋੜੀ ਕੱਪੜੇ ਪਾਏ ਤੇ ਨਮਯਾ ਘਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ । ਚਿੰਤਾ, ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਬਸਤੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਗਈ। ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਦੋ ਬਾਰੀ ਵਿੱਚੋ ਬਾਹਰ ਢੱਲਦੇ ਸੂਰਜ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਉਸਦਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੀਦ ਕੋਲ ਚੱਲੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਬਸ ਦੀ ਹਿਲ-ਜੁਲ ਤੇ ਝਟਕਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਅੱਧ ਸੁੱਤੇ ਜਿਹੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਕੰਬਣੀ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਈ। ਅੱਖ ਖੋਲੀ ਤੇ ਸੀਟ ਤੇ ਸੁੱਟੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆਂ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਮਾਂ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਮਯਾ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਹੀ ਨਹੀੰ ਕਿ ਉਹ ਆ ਰਹੀ ਆ। ਜਦੋ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਮਾਂ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਸ਼ਬਦ ਇਹੀ ਸੀ “ਧੀਏ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਹੀ ਜਾ””। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਨਮਯਾ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ‘’ਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਅੱਜ ਕੁੱਝ ਨਹੀ ਦੱਸਣਾ। ਅੱਜ ਸਿੱਧਾ ਮਿਲਾਂਗੀ। ਉਸਨੇ ਗੱਲ ਦਾ ਗੋਲ-ਮੋਲ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੋਨ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਉਸਦੀਆਂ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਖਤਮ ਹੋਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆ, ਬੁੱਲਾਂ ਤੇ ਮੁਸਕਾਨ ਫੈਲਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਸਮਾਂ ਬੀਤਣ ਨਾਲ ਠੰਢੀ ਹੋਈ ਹਵਾ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਹਵਾ ਦਾ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਬਦਲਣ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕਾਰਣ ਸੀ,ਜਿਉਂ –ਜਿਉਂ ਬੱਸ ਅੱਗੇ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਉਸਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਖੂਸ਼ਬੂ ਵੀ ਆਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਹਾਲੇ ਵੀ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦੀ ਅਫ਼ਸਰਾਂ ਨਾਲ ਹੋਈ ਖਿੱਟ-ਪਿੱਟ ਸੀ। ਅਖੀਰ ਕਰੀਬ ਨੌਂ ਵਜੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚੀ । ਜਾਦਿਆਂ ਨੂੰ ਝੁੱਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਵੈਟਰ ਬੁਣਦੀ ਮਾਂ ਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਨਮਯਾ ਨੂੰ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤੇ ਉਸਦੀਆ ਸਾਰੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਮੁੱਕ ਗਈਆਂ। ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਮਾਵਾਂ-ਧੀਆਂ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਭਾਵੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਮਯਾ ਦੇ ਆਉਣ ਬਾਰੇ ਨਹੀੰ ਸੀ ਪਤਾ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਅੱਜ ਸ਼ਬਜੀ ਉਹੀ ਬਣੀ ਸੀ, ਜਿਹੜੀ ਨਮਯਾ ਦੀ ਮਨ-ਪਸੰਦ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੁੱਕ ਗਈ ਪਰ ਗੱਲਾਂ ਨਾ ਮੁੱਕੀਆਂ। ਅਗਲਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੁਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਸਵੈਟਰ ਮਿਲ ਗਿਆ, ਕੋਈ ਪਿੰਨੀਆਂ ਮਿਲ ਗਈਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਠੰਡ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੁੜ ਚੰਡੀਗੜ ਆਉਣ ਵੇਲੇ ਨਮਯਾ ਕੋਲ ਇੱਕ ਦੀ ਜਗਾ ਦੋ ਬਸਤੇ, ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਤਾਜ਼ਗੀ ਤੇ ਮਾਂ ਦਾ ਢੇਰ ਸਾਰਾ ਪਿਆਰ ਸੀ। ਪਰ ਚਿੰਤਾ ਕੋਈ ਨਹੀੰ ਸੀ। ਨਮਯਾ ਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮਾਂ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਆਪਣਾ ਤੇਹ ਤੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਚੰਡੀਗੜ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਸਫ਼ਰ ਹੀ ਅਸਲੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਵਾਪਸੀ ਸੀ ਕਿਉੰਕਿ ਨਮਯਾ ਦਾ ਧਿਆਨ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀਆਂ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਵੱਲ ਸੀ।
ਅਸੀਮ ਕੁਮਾਰ (BAJMC IV Sem)
February 15, 2019
मेरी कोई जायदाद नहीं...
तन्हा बैठी थी एक दिन में अपने मकान में,
बना रहीं थी चिडिय़ा घोंसला छोटे से रोशनदान में,
पल भर में आती थी,पल भर में जाती थी।
तो अपनी चोंच में तिनके भर-भर लाती थी।
बना रही थी वो अपना घर एक न्यारा,
कोई तीन था ईंट उसका,कोई तिनका था गारा।
कड़ी मेहनत और लगन से बन गया बसेरा,
शाम होते ही चिडिय़ा ने लगा लिया उसमें डेरा।
कुछ दिन बाद मौसम बदला हवां के झोंके आने लगे,
छोटे से प्यारे-प्यारे दो बच्चे घोंसले में चहचहाने लगे।
पंख निकल रहे थे दोनों के ,
पैरों पर करती थी खड़ा उन्हें।
इच्छु· है हर इन्सान, कोई ज़मीं के लिए, कोई आसमां के लिए,
कोशिश थी जारी उनकी ऊंची उड़ान के लिए।
देखती थी हर रोज़ उन्हें, जज़्बात मेरे उनसे कुछ जुड़ गए,
पंख निकलने पर दोनों बच्चे मां को छोड़ उड़ गए।
चिडिय़ा से पूछा मैंने, तेरे बच्चे तूझे अकेला क्यों छोड़ गए,
तू तो थी मां उनकी, फिर ये रिश्ता तुझ से क्यूं तोड़ गए।
इन्सान के बच्चे अपने मां-बाप का घर कभी नहीं छोड़ते,
जिन्दगी भर अपने मां-बाप से रिश्ता नहीं तोड़ते।
चिडिय़ा बोली परिंदे और इन्सान में यहीं फरक है,
आज के इन्सान का बच्चा मोह और लालच के दरिया में गर्क है।
इन्सान का बच्चा पैदा होते ही हर चीज़ पर अपना हक जताता है,
बड़ा होने पर वो मां-बाप को कोर्ट कचहरी तक ले जाता है।
मैं कई बच्चों को जन्म दे चुकी हुँ,
और मुझे कोई करता याद नहीं।
मेरे बच्चें क्यूं रहेगें साथ मेरे,
क्योकि मेरी कोई जायदाद नहीं।
जैनब(बीजेएमसी-1 सैम)
February 14, 2019
February 13, 2019
Dialogue, Tolerance and Peace- My Experience My Voice.
Interaction with Desraj Kali (Writer and Former Journalist at DAINIK BHASKAR GROUP) and students
February 12, 2019
Tune-in Radio Raabta 90.8 MHz on 13th Feb, 2018 @ 10 A.M.
Tune-in Radio Raabta 90.8 MHz on 13th Feb, 2018 @ 10 A.M. P.G.Dept. of JMC, celebrating World Radio Day- "My Experience My Voice".
See us here at:
https://www.diamundialradio.org/node/1886
https://www.diamundialradio.org/node/1886
February 9, 2019
February 8, 2019
February 7, 2019
February 6, 2019
February 5, 2019
February 4, 2019
February 2, 2019
Subscribe to:
Posts (Atom)